با انتقال قدرت از جمهوری‌خواهان به دموکرات‌ها، بسیاری از تحلیلگران مسائل منطقه غرب آسیا نسبت به حل‌و‌فصل مسئله سوریه از طریق مذاکرات چندجانبه با حضور بازیگران دخیل در این بحران ابراز خوش‌بینی می‌کردند و در تشریح دلایل آن، به عواملی چون در اولویت نبودن موضوع سوریه برای آمریکا، سیاست‌های اعلانی بایدن مبنی بر تمرکز بر شرق آسیا و رقابت راهبردی با چین و روسیه و هزینه مالی و نظامی بحران‌های غرب آسیا برای آمریکا اشاره داشتند
رژیم صهیونیستی از روزی که روابطش را با امارات، بحرین و سودان عادی‌سازی کرد، به دنبال اهداف نظامی و امنیتی در خلیج‌فارس بود؛ این رژیم می‌خواهد بخشی از منطقه باشد، اما افکار عمومی منطقه مخالف آن است و نمی‌پذیرد
بهره‌گیری از فرصت ایجاد شده بعد از موافقت‌نامۀ آتش‌بس جنگ قره‌باغ، نیازمند همکاری، همگرایی و مذاکرات میان کشورهای منطقه است و طرح مسائلی مانند ایجاد پایگاه نظامی در این منطقه، مسیری نیست که در جهت همگرایی و همکاری در منطقه قفقاز باشد.
در جنگ اخیر غزه شاهد شکل‌گیری خیزش جدی در میان ملت‌های منطقه بودیم و تأکیدی بر این نکته بود که عادی‌سازی روابط با رژیم صهیونیستی بر آگاهی و خواست ملت‌ها تأثیری نداشته است
شکاف در مثلث نتانیاهو، ترامپ و بن سلمان موجب شده است که رهبران عربستان به دنبال تغییر رویکردهای منطقه‌ای خود به‌ویژه در حوزه‌های پرآشوب مانند سوریه و یمن برآیند
اگر تنش‌ها در داخل عراق کاهش یابد و دولت مرکزی بتواند بر اوضاع مسلط شود و تمام مراکز نظامی و اقتصادی تحت کنترل دولت مرکزی درآید، دولت ترکیه و سایر دولت‌های فرامنطقه‌ای امکان نفوذ در این کشور را نخواهند داشت
اگر ایران و عربستان که دو کشور مهم منطقه و جهان اسلام هستند و از ظرفیت‌های خوبی در زمینه‌های اقتصادی، سیاسی و غیره برخوردارند، در مسیر تعامل و همکاری قرار بگیرند، این تعامل منافع راهبردی و مهمی نه تنها برای دو کشور که برای منطقه و جهان اسلام هم خواهد داشت
از نگاه آمریکایی‌ها روسیه با توسعۀ پایگاه نظامی خود در سوریه و تلاش برای ایجاد پایگاه نظامی در لیبی و سودان در حال توسعۀ عمق نفوذ خود از دریای سیاه به دریای مدیترانه، دریای سرخ و خلیج عدن است. چین نیز با تکیه بر ابتکارات اقتصادی مانند جاده ابریشم و ابتکار یک جاده - یک کمربند در حال حرکت به سوی غرب یعنی منطقۀ غرب آسیا است.
سفر اخیر دکتر «محمدجواد ظریف»، وزیر امور خارجه کشورمان به ۴ کشور اصلی آسیای مرکزی شامل قزاقستان، قرقیزستان، ترکمنستان و ازبکستان از چند جهت حائز اهمیت و قابل بررسی است؛ نخست با توجه به تحولات روز، پرونده برجام و سند همکاری ۲۵ ساله ایران و چین و دیگر از زاویه مسائل کلان و ژئوپلیتیک آینده منطقه
